گوگل پیکسل ۷ و ۷ پرو اخیراً منتشر شده در حال حاضر توانسته اند خود را در چندین دسته در مقایسه با نسخه های قبلی خود متمایز کنند. در میان پیشرفت هایی که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است، صاحبان جدید به دو نکته توجه می کنند. این عکسبرداری با استفاده از سناریوها سریعتر است (نیازی به صحبت در مورد کیفیت نیست، این سلیقه است) و به اندازه کافی عجیب، دریافت سیگنال پایدارتر و حساس تر از برج های رادیویی است.

باید تکه تکه جدا شود.

هسته ها

از زمان اولین تراشه Tensor، طراحان گوگل با همکاری سامسونگ همچنان با رویکرد غیر متعارف خود شگفت زده می شوند. در حالی که سایر سازندگان، از جمله مدیاتک و کوالکام، مدیاتک و کوالکام، هرم هسته‌های خود را تنها با یک هسته مولد از سری ARM Cortex X می‌سازند، گوشی‌های هوشمند پیکسل طرحی را با دو هسته سازنده در آن واحد ارائه کرده‌اند. من مطمئن هستم که سایر سازندگان با توسعه Threading واقعی در نرم‌افزار اندروید از این روند پیروی خواهند کرد. اما تاکنون تنها گوگل جرات طراحی غیرمتعارف خود را داشته است و سایر سازندگان تراشه همچنان بالاترین امتیازات را در تست ها کسب می کنند و طراحی قدیمی را در هنگام استفاده از سیستم های خنک کننده عظیم اورکلاک می کنند. طرح هسته های Tensor به این صورت است:

در نگاه اول، به نظر می‌رسد که گوگل در تلاش است تا فناوری‌های قدیمی را به سطحی مدرن «عرضه کند»، اما ممکن است دلایل مختلفی برای این رفتار وجود داشته باشد. یکی از آنها قبلاً اعلام شده است – توسعه و آزمایش دو موضوع واقعی نرم افزار، از جمله نرم افزار سیستم. گوگل نه تنها خدمات خود، بلکه خود اندروید را نیز می نویسد، ارزش به خاطر سپردن این را دارد. دلایل دیگر می تواند بسیار متفاوت باشد، از صرفه جویی در هزینه تا چیز پیش پا افتاده ای مانند رضایت تنها یک سازنده تراشه (سامسونگ) برای به اشتراک گذاشتن تجربه توسعه و بخشی از فناوری. به هر حال، یک نفر باید اول باشد و گوگل این بار را بر دوش خود گرفته است. در عین حال، بدیهی است که تست های کاربر قدیمی مانند Antutu یا Geekbench نمی توانند مزایای استفاده از دو هسته مولد را نشان دهند، همه آنها در پی محصولات انبوه شناور هستند. جایی که یک “هرم” با یک هسته مولد در بالا استفاده می شود. همین امر در مورد بلوک TPU که Tensor G2 خیلی روی آن کار کرده است، صدق می کند. تراشه Google Tensor G2 به خودی خود بسیار شبیه به Samsung Exynos 2100 5G است که نمی توان آن را تصادفی دانست. تفاوت فقط در هسته مولد “اضافی” نهفته است.

عقب ماندگی آشکار از پیشروان صنعت در مورد فناوری تولید نیز صدق می کند. چیپ‌ست‌های مدرن بر روی گره‌های ۴ نانومتری ساخته می‌شوند، در حالی که هر دو تراشه Google Tensor از گره‌های ۵ نانومتری سامسونگ استفاده می‌کنند، ظاهراً در نتیجه همکاری بین شرکت‌ها. مشکلات کارخانه های سامسونگ در طول انتقال به ۴ نانومتر نیز از این واقعیت نشان می دهد که در بهار سال جاری، کوالکام تولید چیپست های اسنپدراگون ۸+ Gen1 را به کارخانه های TSMC منتقل کرد و در برخی از نشریات تخصصی حتی این واقعیت نامیده شد. عملیات نجات» و «تخلیه». خب، ظرافت‌ها و حتی «نسل‌ها» در تولید چیپ‌ست‌های ۵ نانومتری سامسونگ وجود دارد، اما ما میکروسکوپ الکترونی برای بررسی آن نداریم.

کارت گرافیک

کارت گرافیک یک اصطلاح شناخته شده است و یک کلمه برای نوشتن آن کافی است، بر خلاف “زیرزیستم گرافیک” راحت است. کارت گرافیک ARM Mali-G78 MP20 به ترتیب در Google Tensor G1 نصب شده است، GPU از ۲۰ هسته از ۲۴ هسته ممکن تشکیل شده است. این یک کارت گرافیک قدرتمند است، به خصوص در زمان معرفی آن (۲۰۲۰). اما این نیز ویژگی های خاص خود را دارد، ARM چنین تراشه هایی را که نزدیک به حد مجاز هستند، برای استفاده در دستگاه هایی با سیستم خنک کننده خوب، که شامل گوشی های هوشمند نمی شود، توصیه می کند. آزمایش‌های متعدد گوشی‌های هوشمند سری Pixel 6 نشان داده است که هیولای Mali G78 MP20 تنها در ۵ تا ۱۰ ثانیه اول حداکثر قدرت را نشان می‌دهد و سپس به دنبال گرمای بیش از حد و مصرف برق، قدرت آن کاهش می‌یابد. این داستان از دسته «چه خواهد شد،

در Google Tensor G2، طراحان مسیر سنتی‌تری را طی کردند و کارت گرافیک ARM Mali-G710 MP07 را ادغام کردند. اطلاعات دقیقی در دست نیست، اما به احتمال زیاد ما در مورد ۷ هسته GPU از ۱۶ هسته ممکن صحبت می کنیم. این در حال حاضر “محدود نیست”، یک مقدار کاملاً متوسط است، که به کارت ویدئو این فرصت را می دهد که برای مدت طولانی در فرکانس های نزدیک به حداکثر بدون گرم شدن بیش از حد و افزایش مصرف برق کار کند. این یک تصمیم منطقی است، اگر به یاد داشته باشید که تلفن های هوشمند گوگل پیکسل هرگز به عنوان پرچمداران قرار نگرفته اند. سازنده (گوگل) در هنگام اجرای دستورالعمل های Vulcan عملکرد قابل توجهی افزایش می دهد که مطمئناً گیمرها را خوشحال می کند.

در عمل، شکاف بین گوشی های هوشمند گوگل پیکسل ۷ و ۷ پرو از پرچمداران بیش از پیش آشکار است. در بازی محبوب Genshin Impact، Tensor G2 همانند Exynos 2100 «راهنمای روحی» عمل می‌کند و حداکثر عملکرد را تنها برای ۳۰ تا ۴۰ ثانیه اول نشان می‌دهد و سپس جاه‌طلبی‌ها و FPS خود را کاهش می‌دهد.

کارایی

وقتی صحبت از استفاده از ویژگی‌های هوش مصنوعی به میان می‌آید، هر دو گوشی هوشمند گوگل پیکسل ۶ و سری ۷ مبتنی بر چیپ‌ست‌های Tensor G1 و G2 عملکرد قابل مقایسه‌ای را نشان می‌دهند، تفاوت در نتایج تست از ۳ تا ۸ درصد تجاوز نمی‌کند. در نمودارهای بنچمارک، هر دو دستگاه در سطح Samsung Galaxy S22 و گوشی‌های هوشمند با Qualcomm Snapdragon 870-888 آویزان می‌شوند و جایگاهی بین پرچم‌داران و بقیه گوشی‌ها اشغال می‌کنند. اینها نتایج عالی برای سال ۲۰۲۱ هستند، اما برای پایان سال ۲۰۲۲ می توان آنها را “بالاتر از میانگین” نامید، نه بیشتر.

جدول نقطه ضعف تمام پیکسل های گوگل را نشان می دهد – حافظه کم در مقایسه با پرچمداران. این به پرچمداران امتیاز اضافی در Antutu می دهد، اما تاثیر کمتری بر استفاده روزمره (UX) دارد.

به روز رسانی سخت افزاری خط با بهینه سازی همراه است، اما با هیچ پیشرفتی همراه نیست.

ارتباط

این یک سوال بسیار لغزنده است، زیرا برای استفاده از شبکه های ۵G، به خود برج های ۵G نیاز دارید که توزیع آنها هنوز به سطح “همه جا” نرسیده است. همین امر در مورد شبکه های Wi-Fi عمومی مدرن نیز صدق می کند، آنها در پایتخت هستند، اما دو متر دورتر دیگر وجود ندارند. تنها چیزی که آزمایش کنندگان به آن توجه کردند (از بررسی های متعدد در منابع باز) این است که پیکسل ۷ در دریافت سیگنال ایستگاه پایه بهتر از پیکسل ۶ است. دلیل، مثل همیشه، در سخت افزار نهفته است. چیپست Google Tensor G1 نسل اول مودم ۵G سامسونگ، Exynos 5123 را ادغام می کند. این مودم در واقع یک مودم قدیمی است که از دوران گلکسی S11 سامسونگ به ما آمد، با ریش خاکستری بلند و خاطرات اولین حمله ۵G. نسخه جدیدتری در Tensor G2 نصب شده است – Exynos 5300. باز هم تکرار می کنم، در کشور ما ارزیابی مزیت دشوار خواهد بود.

TPU

کسانی که برای اولین بار با مخفف TPU (واحد پردازش تنسور گوگل) مواجه شدند، باید در این لینک به ویکی پدیا مراجعه کنند و به عبارت ساده، بیایید بگوییم که این یک واحد چیپست اضافی است که وظیفه پردازش گرافیکی را در سریع ترین زمان ممکن، اما با دقت کمتر، بر عهده دارد. در صورت تمایل می توان آن را یک کارت گرافیک تخصصی اضافی نیز نامید.

ارزش اصلی TPU اختصاصی در تراشه های Tensor (و سایرین) مستقیماً با عکاسی و فیلم برداری مرتبط است. اگر گوشی‌های هوشمند سری Pixel 6 دارای جلوه بوکه با کیفیت بودند، Tensor G2 در پیکسل ۷ وظایف پیچیده‌تری را بر عهده می‌گیرد. اینها شامل آوردن بوکه به ویدیو (به نام Cinematic Blur) و ضد تاری برای عکس ها به نام Photo Unblur است.

ارزش عملکرد دوم به ویژه بسیار زیاد است، چهره های تار بستگان و دوستان در عکس های عجولانه را به چیزی کم و بیش قابل قبول تبدیل می کند. این توابع توسط افراد عادی بیش از یک بار در سال مورد نیاز است، اما این استدلال گوگل را متوقف نکرد، او پول زیادی را در توسعه یک بلوک جدید TPU سرمایه گذاری کرد، که او آن را به سادگی “نسل بعدی” نامید. انگار نسل قدیمی گوگل پیکسل ۶ بد بود.

نتیجه

تنها سوالی که یک دوستدار الکترونیک می تواند نگران آن باشد این است که “آیا ارزش تغییر از Google Pixel 6 به Pixel 7 را دارد؟” بیایید آن را به قطعات تقسیم کنیم. خط پیکسل قبلاً از میان رده‌های باریک تلفن‌های هوشمند اندرویدی پدیدار شده است، اما هنوز از جدا شدن به یک دسته جداگانه مانند آیفون در رابطه با سایرین فاصله دارد. در هر زمان و بدون هیچ مشکلی مرتبط با اعتیاد، می‌توانید دنیای پیکسل را در آغوش گرم هر تولیدکننده دیگر روبوفون ترک کنید. تفاوت بین پیکسل ۷ و پیکسل ۶، جدا از طراحی و اندازه صفحه نمایش چیست؟ کار سریع‌تر توابع مارک Google، چند ویژگی جدید “پاپ”، اما هیچ چیز دیگری.

دوستداران گوشی های هوشمند ارتدوکس ترمینال، تفاوت بین دو نسل گذشته پیکسل را به اندازه کافی برای پرداخت هزینه آن نمی بینند. زیرا او تفاوت زیادی بین Tensor G1 و Tensor G2 نخواهد دید که بیشتر بازاریابی است تا واقعی.

شما چی فکر میکنید؟